HISTORIA PANI ZOFII

Pani Zofia ma 79 lat, jest emerytką. Na cukrzycę typu 2 zachorowała około 5 lat temu. Początkowo nic nie wskazywało na to, że doszło do zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Objawy były podobne do chorób typowych dla wieku starczego, przez co cukrzyca została dość późno rozpoznana. Od czasu jej wykrycia pani Zofia regularnie uczęszczała na konsultacje diabetologiczne, jednak nie przynosiły one wymiernego rezultatu – skoki poziomu glukozy co jakiś czas dawały o sobie mocno znać.

Stan pani Zofii uległ znacznemu pogorszeniu około 3 miesiące temu. Coraz częściej zaczęły pojawiać się epizody hipoglikemii oraz mikroangiopatia cukrzycowa - stałym elementem dnia codziennego stało się uczucie zmęczenia i senności, wzmożone pocenie się, osłabienie pamięci oraz zaburzenia czucia i widzenia. Największym problemem stały się jednak owrzodzenia na stopie, co zwiastowało początki tzw. stopy cukrzycowej.

Zawsze byłam energiczną, pełną życia osobą, jednak ta choroba mi to zabrała. W pewnym momencie nie miałam już siły na nic. Czułam ciągłe zmęczenie i senność. Do tego doszło mrowienie w nogach i rękach oraz postępujące problemy ze wzrokiem. Co chwila pojawiały się infekcje, które atakowały cały mój organizm. Przestałam wierzyć w to, że kiedykolwiek będzie dobrze. Na szczęście nie miałam racji.”

Pani Zofia należy do grupy około 3 milionów Polaków, którzy zachorowali na cukrzycę. Rocznie ta straszna choroba zabiera życie ponad 21 tys. z nich. Więcej, niż 5 milionów mieszkańców naszego kraju w ogóle nie zdaje sobie sprawy z tego, że doświadcza stanów przedcukrzycowych, a około pół miliona – że cukrzyca rozpoczęła się u nich już na dobre.

Te zatrważające statystyki pokazują, że cukrzyca to niezwykle trudny w walce przeciwnik, którego diagnozuje się niestety zwykle po fakcie. Tak też było u pani Zofii, jednak to nie wszystko – o tym, że pojawiły się zagrażające życiu powikłania zdecydowała również podjęta w ostatnim czasie, niewłaściwa terapia.

Kluczowe znaczenie dla pogorszenia stanu zdrowia pani Zofii w ostatnim czasie miało podanie leków hipoglikemizujących w postaci pochodnych sulfonylomocznika. Decydując o zastosowaniu takiej terapii nie wzięto pod uwagę ani długości trwania cukrzycy, ani stopnia zaawansowania powikłań narządowych. Inaczej mówiąc, nie u wszystkich pacjentów starszych wiekiem można stosować tego rodzaju leków przeciwcukrzycowych i pani Zofia zdecydowanie zaliczała się do tej grupy.

Zastosowanie tej terapii było błędem. Błędem, którego nikt przez dłuższy czas nie potrafił naprawić.

Warto podkreślić, że do tej pory medycyna konwencjonalna stosowana w leczeniu cukrzycy ograniczała się do eliminacji objawów poprzez obniżanie podniesionego cukru we krwi. Ponadto, wielu specjalistów w dziedzinie diabetologii nie doceniało i wciąż nie docenia roli witamin oraz innych, naturalnych składników odżywczych w regeneracji zniszczonych cukrzycą komórek trzustki.

Tymczasem Glukofin - nowa metoda hamująca rozwój cukrzycy oparta na działaniu naturalnych ekstraktów roślinnych - nie tylko wyrównała poziom cukru u pani Zofii, ale również zadziałała izolacyjnie na trzustkę, zwiększyła produkcję insuliny, a także przyczyniła się do spowolnienia rozkładu skrobi na cukry proste. To wszystko sprawia, że walka z cukrzycą nareszcie zaczyna przynosić wymierne rezultaty.

„Kurację rozpoczęłam w lutym. Już na początku marca wiedziałam, że Glukofin było strzałem w dziesiątkę. Wyniki glikemii znacznie się poprawiły i co najważniejsze – utrzymują się na stałym, dobrym poziomie. Ale to nie wszystko. Czucie w stopie zwiększyło się. Na własne oczy widziałam, jak objawy stopy cukrzycowej z dnia na dzień się cofają. To było szokujące nawet dla mojego lekarza. Poczułam, że znów żyję.”